Ze zette de ovenschaal in de oven en programmeerde de timer. Over drie uur zou de maaltijd automatisch worden bereid, dus nu had ze alle tijd voor haar maandelijkse afspraak. Alhoewel, tijd… ze was aan de late kant en had eigenlijk geen gelegenheid meer om zich om te kleden. Een laatste blik in de spiegel, een hand vluchtig door de haren, lippenstift en ze stapte in haar auto.

Het verkeer zat weer muurvast en ze zag de cijfers van het digitale klokje onstuitbaar in de richting van het afgesproken tijdstip verspringen. Ze hield niet van te laat komen, en in dit geval al helemaal niet. Een zenuwachtig gevoel begon zich vanuit haar maag te verspreiden en ze moest zich dwingen om rustig te blijven ademhalen. Geen paniek, oh lieve God, nee, niet nu!

Enkele minuten later verscheen het vertrouwde gebouw in beeld, de kleine parkeerplaats half leeg en zoals altijd het oude mannetje op het bankje buiten zittend, een hond aan zijn voeten. Soms vroeg ze zich af of hij wel leefde, of het geen wassen beeld was.

Het hart klopte in haar keel toen ze voor de deur stond, en voor de zoveelste keer maakte ze zich wijs dat dat kwam door de lange steile trap naar de tweede verdieping. Ze belde aan en wachtte tot de deur werd geopend. “Je bent laat…en ik zie dat je niet de geschikte kleding hebt aangetrokken”. De schrik sloeg haar om het hart. Dat was een slecht begin. Ze wist dat haar absolute gehoorzaamheid werd verlangd en dit was nou niet bepaald wat je daaronder verstond. “Ik denk dat het tijd wordt voor een les, een les waaruit je kunt leren dat je moet staan voor wat je afspreekt, dat je de consequenties aanvaardt van je eigen keuzes”.

Ze liep mee, de bekende weg naar de achterafgelegen schaars verlichte kamer, met de uitgebreide verzameling speelattributen. Intussen was ze vertrouwd met het inleidende ritueel: ze kleedde zich uit terwijl hij zwijgend toekeek. Haar broek zakte omlaag en haar trui viel op de grond. Wat haatte ze dit, dat hij al kon ruiken dat het haar opwond om te worden gedomineerd en dat hij, wanneer ze eenmaal naakt voor hem stond, haar glinsterende kutje kon zien als bewijs van haar totale overgave. Zoals ze had geleerd, knielde ze neer en boog haar bovenlichaam naar achteren zodat haar borsten strak naar voren wezen en haar harde tepels zich duidelijk aftekenden in het tepelhof. Ze nam de tepels tussen haar vingers en kneep er in. Steeds harder, zoals hij dat verlangde, en ze moest de pijn verbijten. Dit was haar taak en die moest ze volbrengen.

Na zijn commando nam ze de positie in die haar meester met zijn vreemde soort humor het opwarmstandje noemde en die zij het meest vreesde. Op handen en knieën zat ze op de speciale tafel, met haar polsen en enkels vastgesnoerd in boeien. Tepelklemmen werden op haar inmiddels harde tepels gezet en vastgedraaid. Met de tepelklemmen verbonden touwen zaten via een ingenieus systeem van katrollen vast aan een veerbelast plateau onder haar borsten. Alleen de kracht die ze op de touwen uitoefende, voorkwam dat het plateau omhoog zou bewegen. Op het plateau werden twee kaarsen neergezet en aangestoken. Al gauw voelde ze de hitte bij haar tepels, en om te voorkomen dat het ondraaglijk heet werd moest ze haar bovenlijf van de tafel af bewegen en met haar tepels de touwen strak trekken en houden. Dit keer had hij weer een iets langere kaars genomen en de veerkracht van het plateau verhoogd en het kostte haar elk greintje wilskracht om de pijn in haar tepels te weerstaan om te voorkomen dat ze verbrandde. Het was of haar tepels los werden gescheurd en ze begon geluidloos te snikken…hij mocht het niet merken!

Eindelijk vond hij dat ze genoeg was opgewarmd en werden de kaarsen verwijderd. Ze kreeg een blinddoek om. “Tijd om keuzes te maken”. Ze voelde hoe een lang voorwerp zachtjes tegen haar kontgaatje werd geduwd. Ze schrok en bewoog haar hoofd. Door deze beweging kwam de blinddoek een klein beetje scheef te zitten en kon ze er net onderdoor kijken. Ze wist dat aan de wand een inspectiespiegel stond en ze had het geluk dat ze daarin haar eigen kont zien zonder dat hij het in de gaten had! Ze zag hoe hij een dildo tegen haar kontgaatje hield en langzaam met de punt iets naar binnen bewoog. “Eén?” vroeg hij. Ze zag in de spiegel dat de dildo achter de punt een enorme verdikking bezat. Vervolgens pakte hij een tweede dildo met een iets dikkere punt maar geen extra verdikking en stak die gedeeltelijk in haar kontgaatje. Doordat ze werd opgerekt paste het net en een scherpe pijn, die ze slechts dankzij haar training kon verdragen, verspreidde zich rondom haar gaatje. “Of twéé?”. Met het sterk verdikte gedeelte van de eerste dildo in gedachten dat dikker was dan ze ooit had opgenomen, fluisterde ze snikkend “twee, meester” terwijl ze inwendig triomfantelijk lachte om haar slimmigheid. Maar terwijl hij de tweede dildo langzaam dieper in haar kontgaatje duwde, zag ze in de spiegel tot haar verbazing dat hij een tweede, identieke dildo pakte en deze, terwijl hij haar benen zo ver mogelijk spreidde, zonder enige aarzeling naast de andere naar binnen perste. Ze vreesde dat ze uitscheurde, de pijn was enorm, maar ook zo heerlijk! Steeds dieper werd de tweede dildo naar binnen geduwd en ze kon alleen nog maar schreeuwen. Was het de pijn of het genot die haar daartoe dwong?

Terwijl ze daar in deze positie lag en een warme golf van pijn zich vanuit haar kontgaatje over haar lichaam verspreidde, nam hij met een zelfvoldane grijns zijn intussen sterk gezwollen pik uit zijn broek en begon haar diep te neuken. Alles om haar heen vervaagde en uiteindelijk kwam ze in een allesomvattende climax spuitend klaar.

Na afloop stond ze op en liep met onvaste benen naar de douche. Ze merkte dat de pijn in haar kont en het heerlijke gevoel van het klaarkomen om voorrang streden en terugdenkend aan wat er net gebeurd was kon ze de verleiding niet weerstaan om zichzelf nog een keer uitgebreid te vingeren.

Zoals altijd stond haar meester op een “nabespreking” van het gebeurde terwijl ze zich aankleedde. “Zo zie je, dat een keuze niet altijd is wat hij lijkt; mijn vraag sloeg op het aantal…maar dat elke keuze wel zijn eigen consequenties heeft” zei hij vals.

Bij de deur nam ze afscheid en bedankte haar meester voor de wijze les. ”En de volgende keer zal ik de spiegel wel op een andere plaats zetten, dat is minder verwarrend” was het laatste wat hij zei, waarna ze de trap omlaag liep terwijl een harde lach haar achterna kwam. Terwijl ze in de auto stapte keek het oude mannetje op het bankje op en schonk haar een tandeloze lach. Zag ze het goed dat hij ook knipoogde?

Thuis haalde ze de ovenschaal uit de oven en in gedachten verzonken prikte ze met een vork in het eten terwijl ze zich afvroeg wat het gaarst was, het eten of zijzelf.